Je hebt van dat kunstaas waar je maar naar hoeft te kijken om te zien dat het iets speciaals heeft. Dat was het geval toen ik de PEPS voor het eerst zag. Jérôme Riffaud, de brand manager van Gunki liet het zien en de vorm en het materiaal schreeuwden er naar om toegepast te worden voor het verticalen of om het aas langzaam binnen te vissen. Exact het type aas voor grote vis dat ik graag neem aan het einde van het seizoen wanneer de temperaturen beginnen te dalen.
Eind november kwam de lang verwachte sterke regen. Gecombineerd met dalende temperaturen was dit het teken om het snoekbaarsseizoen te beginnen. De week voorafgaand aan de eerste sessie gebruikte ik om de waterstanden en de weersverwachting te analyseren om de beste stek te kiezen. Uiteindelijk koos ik voor de eerste snoekbaarssessie de Maas, samen met mijn vismaten Bérenger en Thomas. Wat een tegenvaller toen we de boot te water lieten! De sterke regen die was gevallen had helemaal geen invloed op de waterstand gehad. Erger nog: het water was glashelder. Je kon het kunstaas anderhalve meter onder water zien. Ook al zag het er niet goed uit: we zouden toch gaan vissen!
Terwijl de zon opkwam bereikten we onze eerste stek. Om een gevoel te krijgen voor de activiteit en om te zien of de “vamps” nog aan het jagen waren, begonnen we met cast en retrieve. Ik nam een 10,5 cm lange G’BUMP in de nieuwe Brown Chart kleuren waarmee ik begin november goed had gevangen. De snoekbaars was blijkbaar terug naar bed gegaan, maar ik wist desondanks de score te openen door een mooie baars te pakken.
Een hongerige vis die mijn Brown Chart G'Bump inhaleerde
We naderden een structuur en wisselden naar de setup voor het verticalen. Bij zijn tweede drift ving Bérenger de eerste snoekbaars van de sessie aan een 12 cm lange Lemon Milk Peps.
De eerste "vamp" van de sessie voor Bérenger
De snoekbaars wakker te worden, want ik haakte enkele meters verder een mooie aan mijn G’Bump.
Een mooie snoekbaars die de G’Bump pakte
Helaas verdwenen ze weer naar hun schuilplaatsen toen de hemel opklaarde en het lichter werd. Wat we ook probeerden (lengte van het aas, gewicht van de loodkop), we kregen geen beet meer.
Het werd tijd voor een beetje “Gun & Run” zoals beschreven in de Fish Spotting video « Monster Dutch pike » met Frédéric Jullian en Jérôme Riffaud. Klik de link aan om deze geweldige aflevering te zien! We “hopten” van spot naar spot en probeerden diverse montages om te zien waar de vissen op reageerden.
Ik ontdekte een drop off met grote stenen en verving mijn G’SLIDE loodkop voor een 21 grams G’TEX en een 12 cm lange Pink Milk Peps. Omdat het leek of de vissen nog echt sliepen, verlangzaamde ik de drift zo veel mogelijk om mijn aas zo lang mogelijk op de stek te houden. Terwijl mijn Peps zo’n 20 centimeter boven de bodem rolde, werd het door iets zwaar genomen. Ondanks dat ik stevig aansloeg gebeurde er een aantal seconden helemaal niets. Ik verhoogde de druk en opeens volgden er 3 krankzinnige kopstoten wat er toe leidde dat mijn armen zowat uit de kom werden getrokken! Dat wat zich aan de andere kant van de lijn bevond, begon opeens over de bodem te zwemmen en nam de gevlochten lijn van mijn molen.
Opeens realiseerde ik me dat ik wellicht een grote meerval had gehaakt. Gezien het feit dat ik met licht materiaal op snoekbaars aan het vissen was, realiseerde ik me dat het gevecht wel eens voorbij kon zijn voordat ik gezien had, wat ik had gehaakt! Mijn SHIGEKI ging helemaal krom en de THG FV 1500 schreeuwde het uit… ik was er zeker van dat het slechts een kwestie van seconden kon zijn voordat mijn ICE fluorocarbon van 24/00 zou breken. In een oogopslag zag ik de vis ineens onder de boot in het heldere water. De Peps was niet door een meerval genomen, maar door een enorme snoek. Sterker nog: dit was de grootste snoek die ik ooit had gehaakt! Het is een gek gevoel hoe je op het ene moment denkt dat het wel eens lang zou kunnen gaan duren en op het andere moment begint te bidden dat je deze vis niet verliest! Het zweet brak me uit en ik schreeuwde naar Bérenger dat hij het schepnet bereid moest houden. Omdat ik niet wist hoe de vis was gehaakt kon het wel eens zijn dat ik maar één kans zou krijgen de vis te landen (als ik de snoek niet al daarvoor zou verliezen). De vis wist wat hij deed en zwom een aantal malen onder de boot. Het enige dat ik kon doen om dit te stoppen was de hengel tot het handdeel in het water te steken. Het leek een eeuwigheid en gevoeld de 100e keer dat ik counterde voordat de vis eindelijk het net inzwom. Wat daarna gebeurde… de hel brak los! Stel je voor hoe drie volwassen kerels als een stelletje idioten in een boot staan te juichen en springen. Toen we ons hadden gekalmeerd en ik het schepnet inkeek, wist ik dat dit mijn grootste snoek ooit was… een nieuw PR!
Eindelijk in het net
Nadat we de vis snel hadden gemeten en een aantal foto’s hadden gemaakt, zwom dit 112 cm lange riviermonster terug om het koninkrijk onder water verder te terroriseren.
Mijn nieuwe PR: 112cm
Het is onnodig om te zeggen dat na de vangst van zulk een monster het gebrek aan vis onder zulk moeilijke omstandigheden er niet meer toe deed. Maar geloof me, het werd alleen nog maar beter. Nadat we nog een snoek hadden gepakt, vingen we bij zonsondergang nog een aantal prachtige snoekbaarzen! Maar daarover vertel ik in een volgend artikel meer.
Zelfs nu, een aantal weken na het vangen van mijn monstersnoek, zit ik bij het schrijven van dit artikel nog te trillen. Toen ik de Peps voor het eerst zag, dacht ik dat het iets speciaals was en nu weet ik echt waarom!
Een prachtige en ongelooflijk sterke riviersnoek
Tot kijk!
Johan Miroux
